Achtergronden van Cuong Lu

Cuong Lu is in 1968 in Vietnam geboren.

Als twaalfjarige jongen komt hij eind jaren zeventig, als Vietnamese bootvluchtelingen, in Nederland aan
Het gezin met zes kinderen belandt, bij toeval, in het Limburgse Tegelen. Zij hadden net zo goed in Engeland of de VS terecht kunnen komen.
Cuong gaat in Venlo naar de middelbare school in Venlo en volgt VWO onderwijs.
In deze periode overlijdt zijn vader.
Daarna verdwaald hij in het leven, hij miste een begeleider. Zijn moeder sprak geen Nederlands en hij had wel een drie jaar oudere broer, maar die was zelf zoekend en kon hem niet met diepere vragen helpen.
In 1984 komt de dan 18-jarige Cuong, oog in oog te staan met de wereldberoemde Vietnamese monnik Thich Nhat Hanh. Wat hij in hem zag, was zijn innerlijke rust. Meteen voelde hij ook dat hijzelf veel onrust had. Zijn leven bestond alleen maar uit dingen doen, omdat het moest. Hij voerde taken uit om iemand anders tevreden te stellen, maar niet zichzelf. Hij wist niet wat hij wilde en wie hij was. Hij voelde dat Thich Nhat Hanh hem verder kon brengen.
Om zich in zijn wortels te verdiepen, kiest hij voor Oost-Aziatische studies in Leiden., maar de ontmoeting met de monnik bleef aan hem knagen.
In 1993 reist hij, als 25-jarige, naar de Dordogne, waar Thich Nhat Hanh op het landgoed Plum Village aan het hoofd van een monnikengemeenschap staat. Zestien jaar lang probeert hij daar het voorbeeld van zijn leermeester te volgen, tevergeefs. Hij kwam daar helemaal vast te zitten.
In 2009 treedt hij uit en gaat terug naar Nederland en wordt gedesillusioneerd taxichauffeur in Spijkenisse.
In 2010 , een jaar na zijn uittreding, krijgt hij op een nacht voor het eerst van zijn leven contact met rust. Zijn vriendin, die dan nog in Hongkong woont, stimuleert hem die ervaring te gebruiken en als geestelijk verzorger in gevangenissen te gaan werken.
In 2017 stopt hij als geestelijk verzorger in gevangenissen en richt in Gouda de Mind Only School op. Hier doceert hij boeddhistische filosofie en psychologie.

Bron: Volkskrant juli 2020